Εάν, στο 1ο τσάκρα, έχουμε μάθει να είμαστε γειωμένοι και σταθεροί στο 2ο τσάκρα μπαίνουμε στη σφαίρα των συναισθημάτων και της κίνησης. Εάν πριν το στοιχείο μας ήταν η Γη, πραγματικά σταθερή και τέλεια για να ριζώσουμε, είμαστε πλέον στο βασίλειο του Νερού, όπου μπορούμε να κινηθούμε και να αλλάξουμε, χάρη στις ρίζες μας που φυτεύτηκαν βαθειά.
Μεγαλώνοντας, μεταξύ 6 και 24 μηνών, αυτό το τσάκρα διακατέχεται από συναισθήματα και μας δίνει το δικαίωμα και την ευκαιρία να αισθανόμαστε συνδεδεμένοι, να αντιλαμβανόμαστε και να βιώνουμε ευχαρίστηση μέσα από τις αισθήσεις μας.
Αλλά αν σήμερα αισθανόμαστε απομονωμένοι, εάν εξαρτιόμαστε από τους άλλους (αλλά και από το κάπνισμα, το αλκοόλ, την τροφή, τα ναρκωτικά), εάν το σώμα μας είναι άκαμπτο, η επιθυμία μας απούσα, αν χειριζόμαστε τους ανθρώπους αντί να τους αγαπάμε, αν θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα αυτό σημαίνει ότι κάτι έχει μπλοκάρει τη φυσική ψυχο-συναισθηματική ανάπτυξη μας, αφήνοντας μας αποκομμένους, σεξουαλικά ασταθείς και βαθιά ανασφαλείς. Αιχμάλωτοι στην ιδέα που οι άλλοι έχουν για εμάς. Σκλάβοι της εκτίμησης των ανθρώπων γύρω μας.
Αν αυτοί που μας φρόντισαν στην πρώιμη παιδική ηλικία μας, μας ήθελαν άψογους, ή αν εμπόδισαν να γεννηθεί το δικό μας όραμά για τον κόσμο, αν υψώνοντας τη φωνή ή με τόνους τρυφερούς μας παγίδεψαν εμποδίζοντας την ανάπτυξη της ταυτότητάς μας, σήμερα αγωνιζόμαστε, με αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν «ναρκισσιστική ζημία», ένα αληθινό και πραγματικό κοινωνικό δράμα.
Στη χωρίς ανάσα αναζήτηση μιας τελειότητας που δεν υπάρχει, έχουμε αποτύχει σε όλες τις δραστηριότητές μας χωρίς καν να γνωρίζουμε το γιατί. Αν παραβιάστηκε η προστασία της ιδιωτικής ζωής μας, η ζημιά είναι ακόμα μεγαλύτερη. Επειδή το επίκεντρο των αισθήσεων μας (και αυτού του τσάκρα) είναι η σεξουαλικότητα. Και όπως η λογική οδηγεί το μυαλό, έτσι η επιθυμία οδηγεί τη ψυχή.
Και η ψυχή μας, ο αληθινός Εαυτός μας (που ξεκινά την ανάπτυξή του με εκείνη του 2ου τσάκρα ), χρειάζεται όλη μας την επιθυμία για να μπορέσει να ανθίσει στη ζωή.
Όχι "ενοχές", ο μεγάλος δαίμονας αυτού του τσάκρα.
Με το να απομακρυνθούμε από τις ενοχές (για να είμαστε διαφορετικοί, να βιώνουμε τη χαρά ...), μπορούμε να επανα-ισορροπήσουμε τις αισθήσεις μας, μπορούμε να διαλύσουμε την ακαμψία μας και να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε.
Μπορούμε να γίνουμε ευέλικτοι, ανοικτοί στις αλλαγές, δημιουργικοί.
Και με τη συμβολή της Κουνταλίνι Γιόγκα αναπτύσσουμε, βελτιώνουμε τη δυνατότητα να ακούμε. Γιατί δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε εκείνο που δεν μπορούμε να «ακούσουμε».