Ron Baird και Yogi Bhajan
(1969)

«Μου συνέβη πάνω από τριάντα χρόνια πριν να περάσω κάποιο χρονικό διάστημα με τον Yogi Bhajan. Συχνά χαμογελώ στη θύμηση αυτών των γεγονότων και τον θυμάμαι διαβάζοντας τις μικρές τυπωμένες φράσεις πάνω στα φακελάκια του τσαγιού.

Τη δεκαετία του '60 δίδασκα στη Σχολή της Αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. Όλοι οι φοιτητές είχαν κληθεί να συμμετάσχουν, όπως γινόταν στην αρχή κάθε ακαδημαϊκής χρονιάς, σε ένα δεκαήμερο σεμινάριο στη Forest Ranger’s School στο Ντόρσετ του Οντάριο.

Ένας νεαρός φοιτητής, ένα παλικάρι αδύνατο με κόκκινα μαλλιά, άκουσε να χτυπούν την πόρτα του δωματίου του και πήγε ν’ ανοίξει. Φανταστείτε την έκπληξή του όταν ο απροσδόκητος και ασυνήθιστος αυτός επισκέπτης παρουσιάστηκε ως Yogi Bhajan από την Ινδία!

Ο πατέρας του φοιτητή υπηρετούσε στην Καναδική Ύπατη Αρμοστεία στο Δελχί όταν συναντήθηκε με τον Yogi Bhajan. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους ο Yogi Bhajan ανέφερε ότι ήταν έτοιμος να φύγει για το Τορόντο. Ο πατέρας του φοιτητή τού είπε ότι ο γιος του ετοιμαζόταν να ξεκινήσει σπουδές στο πανεπιστήμιο της συγκεκριμένης πόλης και ότι μπορούσε να τον επισκεφθεί, πράγμα που ο Yogi Bhajan έκανε. Ο νεαρός, ευτυχής για την επίσκεψη, του είπε ότι ετοίμαζε τις αποσκευές του για να φύγει προς τα βόρεια και να γραφτεί στο σεμινάριό του και πως είχε ήδη καθυστερήσει.

Ο Yogi Bhajan τότε αναφώνησε:

«Καταπληκτικό! Θα έρθω μαζί σου και θα μου γνωρίσεις τη χώρα σου».
«Λυπάμαι, έχω μόνο ένα μικρό μηχανάκι» απάντησε ο νεαρός απολογητικά.
«Κανένα πρόβλημα» ανταπάντησε ο Yogi Bhajan. «Και εμείς στην Ινδία ταξιδεύουμε με μηχανάκια». 

Έτσι οι δυο τους, ο φοιτητής και ο Yogi Bhajan, εξαφανίστηκαν μέσα σε ένα σύννεφο μπλε... καυσαερίου, συνοδευόμενοι από τον εκκωφαντικό θόρυβο της εξάτμισης.

Το ίδιο βράδυ ο φοιτητής ήρθε στο δωμάτιό μου για να μου εξηγήσει ότι η καθυστέρησή του οφειλόταν στην απροσδόκητη δυσκολία της ανάβασης των λόφων με το μηχανάκι του λόγω του ότι έφερε μαζί του κάποιον που δεν ήξερε τι να τον κάνει…
Έριξα μια ματιά προς το μέρος του ανεπιθύμητου επισκέπτη και είδα ένα πλάσμα τελείως εξωτικό. Ένα λαμπρό μπλε τουρμπάνι, μια μακριά, εκτυφλωτικά μαύρη γενειάδα, μια μακριά φορεσιά, μεταξωτή, σανδάλια, ούτε... υποψία αποσκευών και ένα ενοχλητικό βλέμμα που σε κοίταζε κατευθείαν στα μάτια καθώς σου μιλούσε.

Επέστρεψα στο δωμάτιο όπου ο καθηγητής John Hall μου εξηγούσε ότι ήταν αδύνατον να φιλοξενήσουμε κάποιον που δεν ήταν φοιτητής. Επεσήμανα τότε ότι δεν μπορούσαμε να αφήσουμε τον ασυνήθιστο επισκέπτη, οποιοσδήποτε και αν ήταν αυτός, στο δάσος, στο ύπαιθρο και δηλώνοντας ότι ήταν φιλοξενούμενος καθηγητής θα τον κρατούσαμε μέχρι να βρεθεί το πρώτο αξιόπιστο μέσο με το οποίο θα μπορούσε να γυρίσει πίσω στο Τορόντο.

Την επόμενη μέρα οι φοιτητές που συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο για το βραδινό πρόγραμμα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον Yogi Bhajan, καθισμένο στη στάση του λωτού, ακριβώς πάνω στην έδρα με ένα ένδυμα που το μπλε χρώμα του ήταν το ίδιο με εκείνο που είχε το τουρμπάνι του. Όταν στην αίθουσα έπεσε σιωπή, ο Yogi Bhajan άρχισε να μιλάει. Είπε ότι το πρόβλημα των Δυτικών ήταν ότι δεν ξέρουν πώς να χαλαρώσουν. Στην πραγματικότητα, εξήγησε, πολλοί δεν μπορούσαν ούτε να κοιμηθούν και το να κοιμάται κανείς είναι ουσιαστικό για την αναγέννηση του σώματος. Δήλωσε ότι αν είχαμε σπουδάσει Yoga θα είχαμε τη δυνατότητα να κοιμηθούμε σε οποιαδήποτε κατάσταση, αρκεί να το θέλαμε. Μας έδειξε ότι η ιδανική θέση για ύπνο είναι στο δεξί πλευρό ακουμπώντας το κεφάλι στο διπλωμένο χέρι και λυγίζοντας τα πόδια. Πήρε αυτή τη στάση και έκλεισε τα μάτια. Μείναμε όλοι περιμένοντας. Ένα λεπτό πέρασε, ένα δεύτερο. Οι φοιτητές άρχισαν να κοιτάζονται μεταξύ τους με ερωτηματικό βλέμμα. Κάποιοι έσφιξαν τα χείλια τους, κάποιοι ύψωσαν τα φρύδια τους, κάποιοι ανασήκωσαν τους ώμους τους. Άλλο ένα μακρύ λεπτό πέρασε. Περιμέναμε υπομονετικά χρονομετρώντας πέντε ολόκληρα λεπτά και στο τέλος τους ανασηκώθηκε και ξανακάθισε. «Έτσι ακριβώς γίνεται!». Αυτό είπε, σηκώθηκε και βγήκε από την αίθουσα.

Τον προσκάλεσα σε δείπνο για την Ημέρα των Ευχαριστιών στο σπίτι μου, εκείνο το φθινόπωρο. Το τραπέζι ήταν στρωμένο. Η σύζυγός μου είχε μαγειρέψει τρεις κότες α λα Rock Cornish, μία για τον καθένα μας. Ο Yogi Βhajan έφθασε τη σωστή στιγμή. Έφερε μαζί του και έξι γυναίκες τις οποίες είχε διαβεβαιώσει ότι ήταν καλοδεχούμενες στη γιορτή. Δεν είχα διανοηθεί ότι ήταν χορτοφάγος. Πεποίθησή μου ήταν ότι ένας χορτοφάγος θα ήταν ένας τύπος χλωμός και αδύνατος, χωρίς καθόλου ενέργεια, εικόνα στην οποία εκείνος δεν ανταποκρινόταν ούτε κατά διάνοια. Τον ρώτησα τι θα έκανε αν κάποιος τελείως αθώα του σερβίριζε ακατάλληλη τροφή, όχι χορτοφαγική.

«Το πρώτο καθήκον σου» μου απάντησε «είναι απέναντι σε εκείνον που σε φιλοξενεί. Πρέπει να φας ό,τι σου βάζουν μπροστά σου και στην πρώτη ευκαιρία να ζητήσεις την άδεια να σηκωθείς κα να πας να κάνεις εμετό τα πάντα».

Αυτή τη χρονιά αδειάσαμε μαζί τις κολοκύθες για το Halloween και πρέπει να σας πω ότι έκανε πολύ καλή δουλειά, εκτός από το γεγονός ότι η κολοκύθα-φανάρι, αντί για δύο μάτια, είχε τρία.

Με ρώτησε ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος για τη διάδοση της αποστολής του.
Απάντησα: «Πιθανότατα η τηλεόραση». 
Ακριβώς μία ημέρα μετά μου τηλεφώνησε για να μου πει να δω το «Elwood Glover Show» στο οποίο ήταν προσκαλεσμένος εκείνη την ημέρα.

Μια μέρα μου ανήγγειλε:

«Σκέφθηκα ένα καλό αμερικάνικο όνομα για την αποστολή μου. Το όνομα είναι 3HO. Τι λες γι' αυτό;». 
Aπάντησα ότι μοιάζει με χημικό τύπο ή με όνομα κλαμπ διασκέδασης, κάτι τέτοιο.
Του ζήτησα να μου εξηγήσει τη σημασία και μου είπε: «Η οργάνωση αυτών που είναι υγιείς, ευτυχείς και ιεροί!».
Ήμουν δύσπιστος και έκπληκτος. Με ρώτησε τι ήταν λάθος.
Απάντησα αμέσως: «Mα δεν βγάζει νόημα. Είναι ένα γελοίο όνομα. Δεν θα έχει ποτέ απήχηση στον κόσμο. Πρέπει να σκεφθείς κάτι άλλο, διαφορετικό».

«Δεν μπορώ να το κάνω» απάντησε λακωνικά. «Εχω ήδη πληρώσει και τυπώσει τις κάρτες».

Πηγή:
http://www.spiritvoyage.com/blog/index.php/yogi-bhajan-in-the-early-years/