Είναι αναπόφευκτο, καθώς εκτυλίσσεται  το ταξίδι της ζωής μας, κάποιες στιγμές μέσα στο χρόνο, να αντιμετωπίσουμε δυσκολίες και να βιώνουμε πόνο.  Ίσως φαίνεται ότι κάποιοι άνθρωποι πονούν περισσότερο από άλλους…  

Γνωρίζω ανθρώπους που σε ολόκληρη τη ζωή τους είναι βουτηγμένοι στον πόνο και τη δυστυχία και άλλους που έχουν μία «εύκολη» ζωή. Αλλά κάθε άνθρωπος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του σε ετούτο τον πλανήτη, βιώνει κάποια μορφή πόνου και αυτός είναι μοναδικός, αληθινός, έντονος για εκείνον.  

Όμως όλοι οι άνθρωποι προσπαθούμε να αποφύγουμε τον πόνο. Καθώς εμφανίζεται στη ζωή μας, το θάβουμε βαθειά μέσα μας, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ελπίζοντας ότι  θα εξαφανιστεί και η καθημερινότητά μας θα επιστρέψει στη συνηθισμένη της ομαλότητα. Σπάνια όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Μπορεί να εμφανιζόμαστε με ένα θαρραλέο προσωπείο ή  να αποδιώχνουμε φαινομενικά τον πόνο, αλλά τις ήσυχες ώρες της ημέρας μας, επιστρέφει, αναδύεται και εισβάλλει στο νου, αναζητώντας αναγνώριση και επίλυση.
Δεν μπορούμε να ξοδέψουμε ολόκληρη τη ζωή μας αρνούμενοι και αποφεύγοντας την πραγματικότητα. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά το κάνουν πολύ εύκολο, αλλά στο τέλος χωρίς άλλο, οδηγούν σε πιο μακροχρόνια προβλήματα. Σαμποτάρουν όλες τις σχέσεις μας και περιορίζουν τις φιλοδοξίες μας. 

Έχουμε την τάση να ενστερνιζόμαστε πολλούς ρόλους σχετικά με το τι θα έπρεπε ή όχι να αισθανόμαστε. Όταν το συναίσθημα αρχίζει να μας κατακλύζει, νοιώθουμε ότι, αν αφεθούμε στη δίνη ολόκληρης της εμπειρίας, ίσως δεν επιβιώσουμε από αυτό.  
Πχ, ίσως πιστεύουμε ότι είναι λάθος να θυμώνουμε και αν μας συμβεί αυτό, νοιώθουμε ενοχή και μετά αισθανόμαστε άσχημα για την ενοχή που αναδύθηκε μέσα μας.
Ή μπορεί να αντιμετωπίσαμε μία πραγματικά δύσκολη εμπειρία, που όμως θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερη και αυτό μας φέρνει σύγχυση: «Θα έπρεπε να εκτιμήσω θετικά την κατάστασή μου; Είναι λάθος που είμαι απογοητευμένος; Είναι λάθος που με έχει πάρει από κάτω, ενώ θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων!»   

Διαπιστώνω ότι μία από τις πιο ισχυρές αισθήσεις που οι άνθρωποι προσπαθούν να καταπνίξουν, είναι εκείνη της ντροπής.
Συχνά  ντρέπονται για πράγματα που είναι έξω από τον έλεγχο τους. Αυτό μπορεί να επιφέρει μεγάλη σύγχυση και δυστυχία και σαν αποτέλεσμα πολλοί να νοιώθουν μία αθέλητη αποστροφή για τον εαυτό τους, βασιζόμενοι στην πεποίθηση ότι είναι κακοί ή κατά κάποιον τρόπο σφάλλουν. 

Ανεξάρτητα αν έχετε υποστεί μία βαριά δοκιμασία ή κάτι πιο απλό, ο πόνος σας είναι αληθινός και σας αξίζει να τον αναγνωρίσετε και να τον απελευθερώσετε.  Μπορεί να φαίνεται τρομακτικό αλλά ο «χώρος που θα δημιουργηθεί μέσα σας, αξίζει τον κόπο.

Έχω γνωρίσει κάποιους ανθρώπους οι οποίοι υπήρξαν θύματα δύσκολων εμπειριών. Πολλοί από αυτούς φοβήθηκαν να αναγνωρίσουν τον πόνο τους, πιστεύοντας ότι είναι λάθος να αντιδράσουν με φυσικό τρόπο σε ένα τέτοιο τραύμα. Ο φόβος και η ντροπή δεν τους άφησαν να μοιραστούν ποτέ τις συνέπειες του τραύματος που βίωσαν.

Η μικρή αδελφή από τη χρήση ναρκωτικών. Κατά την άποψή μου παρόλο που ήταν σκληρό για την οικογένεια μας, το δυσκολότερο ήταν για εκείνη. Ήταν μόλις 4 ετών όταν βρεθήκαμε σε ένα ίδρυμα για παιδιά και ελάχιστα μπορούσε να θυμηθεί  σχετικά με τους λόγους που την οδήγησαν εκεί. Φυσικά και οι δύο γονείς έδιναν διάφορες εξηγήσεις σχετικά με αυτό, γεγονός που αύξανε τη σύγχυση της. Δεν ήθελε να πιστέψει τίποτα από όλα αυτά, γιατί ήταν τόσο οδυνηρό. Στο μυαλό της για κάποιο λόγο ένοιωθε ότι την είχαν απορρίψει και εγκαταλείψει.

Δυστυχώς όταν κάποιος πηγαίνει σε ένα τέτοιο ίδρυμα, συχνά, δεν του δίνεται η ευκαιρία να αναλύσει και να βιώσει τον πόνο του. Δεν μιλάει γι αυτόν και έτσι παραμένει ένα άλυτο θέμα. Επάνω σε αυτόν λοιπόν τον άλυτο πόνο βασίζονται και δομούνται οι πεποιθήσεις και οι αξίες του ατόμου.  

Εγώ ήμουν τυχερή. Σαν έφηβη, ήρθα αντιμέτωπη με τον κόσμο των ναρκωτικών, αλλά όχι επειδή βρέθηκα στο ίδρυμα. Είχα καταλάβει ότι η μητέρα μου σαν εθισμένη στην ηρωίνη προσπάθησε να θεσπίσει κάποιους κανόνες επιβίωσης για εμάς. Δεν ήθελα ποτέ να μπω στο χώρο του κρακ και της ηρωίνης και γι αυτό το λόγο αισθάνθηκα τον πόνο μου.  Δεν είχα επιλογή, ο πόνος ήταν εκεί και δεν έφευγε μέχρι να αποφασίσω τι σήμαινε και τι θα κάνω μαζί του. Δεν ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι… αλλά στο τέλος νίκησα. Θα ήθελα να σας πω ότι βίωσα τον πόνο και μέσα από αυτό γαλήνεψα, αλλά μάλλον ο πόνος με κατέκλυσε ολοκληρωτικά και με ανάγκασε να τον αντιμετωπίσω. Δεν είχα άλλη επιλογή.

Δυστυχώς η αδελφή μου δεν είχε ποτέ την επιλογή αυτή. Σε πολύ νεαρή ηλικία δοκίμασε κρακ και από εκείνη τη στιγμή άρχισε η καταστροφική της πορεία.  Το πρόβλημα με έναν τέτοιο εθισμό είναι ότι προκειμένου να διατηρηθεί η συνήθεια συνεχίζουν να κάνουν όλο και περισσότερα πράγματα και να χάνουν τον εαυτό τους θέλοντας να κρύψουν την πραγματικότητα όλο και περισσότερο.  

Για μένα, ο δρόμος της εσωτερικής γαλήνης ήταν δύσκολος γιατί κράτησα τον πόνο μέσα μου για τόσο μεγάλο διάστημα που ξεχείλισε σκεπάζοντας τις σκέψεις μου και την ύπαρξη μου.   
Αυτό που κατάφερα στο τέλος βουτώντας μέσα στον πόνο μου, ήταν να δημιουργήσω χώρο και να νοιώσω κάθε αίσθηση, συναίσθημα στην ολότητά τους χωρίς ενοχή ή κριτική και αυτό αποτέλεσε το κλειδί για να το ξεπεράσω και να προχωρήσω.

Μελετήστε κάθε κομμάτι του πόνου σαν να είναι ο καλλίτερος δάσκαλός σας.
αν νοιώθετε θυμό, αφήστε τον να ξεχειλίσει και αναγνωρίστε γιατί το νοιώθετε, τι σημαίνει αυτό, τι χάσατε εξαιτίας του, τι μπορείτε να μάθετε από αυτόν.
Όταν αισθανθείτε ότι ο θυμός σας έφυγε, κάντε χώρο και «βουτήξτε» στο επόμενο επίπεδο, χωρίς να κρίνετε.

Είναι καλό να ζητήσετε υποστήριξη κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Κάποιον να σας βοηθά και να σας καθοδηγεί προκειμένου να περάσετε μέσα από αυτήν.
Είναι μία ευεργετική διαδικασία.
Αρκεί να αφεθείτε μία φορά, στον πόνο και θα αρχίσετε να απελευθερώνετε ότι κρύβεται κάτω από αυτόν.
Όταν απελευθερωθείτε, τότε θα δημιουργήσετε χώρο για νέα ενέργεια, αισθήσεις, σκέψεις, τρόπο ζωής!
Αυτό που θα συμβεί, είναι ότι προς το τέλος της διαδικασίας θα αντιλαμβάνεστε το κάθε τι τελείως διαφορετικά. Ίσως αντί για θυμό να αισθάνεστε συμπάθεια.
Ένα είναι σίγουρο, ότι θα νοιώθετε καλλίτερα, θα έχετε αλλάξει και αποκαλύψει ή ανακαλύψει περισσότερα για τον αληθινό σας εαυτό.

Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν τις ρίζες του πόνου μας. Πολύ αισθάνονται ότι θα έπρεπε να είμαστε δυνατότεροι από αυτόν, να μην το μοιραζόμαστε ή να «βουτάμε» βαθειά μέσα του.
Προσπαθούμε να το επιλύσουμε χρησιμοποιώντας τη λογική μας, αλλά τα αισθήματα δεν εδρεύουν στο νου.
Εδρεύουν στο σώμα και εκεί ακριβώς χρειάζεται η θεραπεία.
Να δημιουργήσουμε το χώρο, να εισχωρήσουμε μέσα μας και έτσι να δημιουργηθεί ο χώρος για εσωτερική γαλήνη και θεραπεία.  

Το επόμενο στάδιο της θεραπείας αρχίζει όταν είμαστε πια σε θέση να μοιραστούμε την ιστορία μας. Μοιραζόμενοι την εμπειρία μας, όχι μόνο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι ευάλωτος και ανοιχτός για μία ακόμα φορά, αλλά μέσα από τη δική μας ωρίμανση - ανάπτυξη, μπορούμε να βοηθήσουμε και άλλους.
Το μοίρασμα, το άνοιγμα και η ευαλωτότητα  χτίζουν τις πιο βαθιές, τις πιο χαρούμενες σχέσεις μας.

Συχνά, θέλοντας να νοιώσουμε ασφάλεια, περιμένουμε τον άλλο να μοιραστεί κάτι μαζί μας πριν κάνουμε το ίδιο.
Το πρόβλημα είναι ότι ο καθένας περιμένει πρώτα να νοιώσει ασφαλής.
Αν το αλλάξουμε, αν είμαστε ανοιχτοί στο να μοιραζόμαστε χωρίς φόβο, ενθαρρύνουμε και άλλους να κάνουν το ίδιο και μέσα από αυτό αναδύονται όμορφες, δυνατές φιλίες.   

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να έχει χώρο, χρόνο, ενέργεια και αγάπη ώστε να βυθίζεται μέσα τους τις δύσκολες στιγμές.
Με τον τρόπο αυτό δεν βοηθάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά και όσους βιώνουν παρόμοιες εμπειρίες.

Μετάφραση: Basantpal K.

Πηγή:
http://www.spiritvoyage.com/blog/index.php/when-times-get-tough-lean-into-the-pain/