... Ανάμεσα σε αυτά, το άτομο πρέπει να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να απελευθερωθεί». Yogi Bhajan,  1977

Στις γιόγκικες και τις άλλες παραδόσεις της Ανατολής, υπάρχει η πεποίθηση ότι τα παιδιά επιλέγουν τους γονείς τους – ως μέρος του μεγάλου σχεδίου. Η έννοια αυτή είναι πολύ σπουδαία για να την αντιληφθούμε – η σκέψη ότι τα παιδιά μας γεννιούνται από μας εξαιτίας του κάρμα, του δικού τους και του δικού μας. Είναι άραγε καλό κάρμα ή κακό, ή ίσως ένας συνδυασμός των δύο: λίγο καλό και λίγο ακαθόριστο. Το βέβαιο είναι ότι κάποιες οικογένειες φαίνεται να δυσκολεύονται περισσότερο από άλλες. Διάβασα κάπου ότι όσα περισσότερα καρμικά χρέη έχουμε αποπληρώσει, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να κάνουμε παιδιά που έρχονται στην οικογένειά μας εξαιτίας αρνητικών καρμικών δεσμών.

Αγαπώ πολύ τους στίχους αυτούς του Χαλίλ Γκριμπράν, από το βιβλίο του «Ο Προφήτης»:

Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.

Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα

Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου

Αφού ιδέες έχουν δικές τους.

Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους

Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.

Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις

αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα

Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Ως μητέρα δύο γιών που ο ένας βρίσκεται στα πρώτα χρόνια της εφηβείας και ο άλλος πλησιάζει το κατώφλι της, προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τα λόγια αυτά καθημερινά - ειδικά τις ημέρες που νιώθω ότι προσπαθώ να κουμαντάρω το οικογενειακό τρενάκι στην ανεξέλεγκτη πορεία του.

Η έννοια του κάρμα και των μαθημάτων που οφείλουμε να διδαχθούμε εντός της οικογένειας, είναι κάτι που συχνά μου διαφεύγει, καθώς προσπαθώ να προλάβω τις καθημερινές απαιτήσεις του να είσαι γονιός. Αυτό που έχω να πω είναι, ευτυχώς που υπάρχει και η Κουνταλίνι Γιόγκα!

Όμως, για να φέρουμε την έννοια του κάρμα από τους ουρανούς στη γη, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου σχετικά με την πρόκληση αυτή. Υπάρχουν μέρες, που η επιθυμία μου να κάνω τα παιδιά μου αυτό που εγώ έχω σκεφτεί, ή να διαθέσουν τον χρόνο τους όπως εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε να κάνουν, είναι πάρα πολύ έντονη.

Καλωσορίσατε στον «Πρώτο Κόσμο». Στον κόσμο αυτό, εγώ περιφέρομαι εδώ κι εκεί, κρυφοκοιτάζω, σκουντάω, ερευνώ, αμφισβητώ. Είμαι σκέτος μπελάς. Είναι ικανά έστω και ανάσα να πάρουν μόνα τους; Στον κόσμο αυτόν, εγώ είμαι η δασκάλα, εγώ επιβάλλω πειθαρχία, εγώ είμαι ο δικαστής, και όταν πρέπει, ο κατήγορος. Επίσης, αναθέτω και τις δουλειές.

Ο μεγάλος μου γιος, συχνά με κατηγορεί ότι είμαι γονιός «ελικόπτερο» - ότι πάντα θέλω να τα ξέρω όλα και ότι ποτέ δεν τους αφήνω να ανακαλύψουν μόνοι τους τα πράγματα. Κάτι που τελικά δεν ωφελεί κανέναν. Τις μέρες που συμπεριφέρομαι έτσι, δεν λείπουν οι εντάσεις από το σπίτι:

«Πάρε μια ανάσα, μαμά. Χαλάρωσε. Δεν είσαι δασκάλα γιόγκα;»

«Γιατί μου κάνεις τόσες πολλές ερωτήσεις; Δεν με εμπιστεύεσαι;»

«Πειράζει που δεν έκανα τις ασκήσεις μου (ή που δεν παρέδωσα την εργασία μου ή που άφησα τα βιβλία μου στο σχολείο ή που δεν έκανα μπάνιο ή που δεν έφαγα το μεσημεριανό μου ή που δεν ντύθηκα αρκετά ζεστά ή που δεν μελέτησα πιάνο ή που δεν διάβασα ή που δεν έφαγα τα λαχανικά μου ή που δεν άδειασα το πλυντήριο πιάτων ή που δεν έβγαλα τα σκουπίδια ή που δεν έγινα άγιος μέσα σε μία νύχτα);»

Εντάξει λοιπόν, ανάσα. Ας προσγειώσουμε το ελικόπτερο.

Τι μου λένε; Κάνω ένα βήμα πίσω και ακούω, «Άφησέ με ήσυχο. Όχι, αυτή τη στιγμή δεν κάνω τίποτα από αυτά τα πράγματα που θα ‘έπρεπε’ να κάνω, γιατί κάνω κάτι άλλο. Ίσως αυτά να μην σου φαίνονται σημαντικά, αλλά για μένα είναι. Κάνω άλλα πράγματα και είμαι πολύ ευτυχισμένος. Δεν βλάπτω κανέναν και δεν ενοχλώ κανέναν. Τα υπόλοιπα πράγματα κάποια στιγμή θα γίνουν».

"Δεν έχετε δικαίωμα να λέτε στο παιδί τι να κάνει. Το παιδί έχει δικαίωμα να γνωρίζει τι είναι καλό και τι κακό. Αν διδάξετε στο παιδί σας το καλό και το κακό, το παιδί δεν θα φύγει ποτέ από κοντά σας. Δεν υπάρχει καλύτερος μαθητής. Ποτέ δεν αποδεχτήκατε το παιδί ως μαθητή σταλμένο από τον Θεό. Το αποδέχεστε ως ιδιοκτησία σας. Και αυτό είναι το λάθος σας".  - Yogi Bhajan, 7/4/96

Και ξέρετε κάτι; Όποτε δεν στριφογυρνάω εδώ κι εκεί, όποτε σέβομαι και εμπιστεύομαι τα παιδιά μου, τότε συχνά γίνονται αυτά που πρέπει και σίγουρα στο σπίτι επικρατεί περισσότερη ηρεμία και αρμονία. Εύχομαι να μπορούσα να είμαι περισσότερο καιρό έτσι. Αλλά δεν μπορώ. Έχω εγκλωβιστεί ανάμεσα σε δύο κόσμους.

Ο «Δεύτερος Κόσμος» είναι ο κόσμος όπου ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά, όπου μπορώ να κάνω ένα βήμα πίσω και να αφήσω τα αγόρια μου να γίνουν δάσκαλοί μου, όπου νιώθω εμπιστοσύνη ότι το κάρμα μας έφερε μαζί. Στον κόσμο αυτόν, τους δίνω χώρο και χρόνο και μπόλικη ανεξαρτησία. Είναι ο κόσμος όπου μελετώ για ποιο λόγο οι ψυχές αυτές με επέλεξαν για μητέρα τους, καθώς και τα καρμικά μαθήματα που πρόκειται να ανακαλύψουμε μαζί.

Και πώς μπορώ να τιμήσω αυτήν την προσπάθεια; Πώς μπορώ να θρέψω το πνεύμα τους; Στον κόσμο αυτόν είμαστε ενωμένοι. Ασκούμαστε στην Κίρταν Κρίγια μαζί. Γελάμε πολύ. Στον κόσμο αυτό νιώθουμε πολύ όμορφα, ακόμα κι όταν δεν έχουμε κάνει τα μαθήματά μας.

Και στους δύο κόσμους, η αγάπη μου για κείνους είναι βαθιά και ολοκληρωτική. Μεγαλύτερη απ’ όσο ξέρουν. Μήπως όμως στον Πρώτο Κόσμο δεν την νιώθουν τόσο πολύ; Κατά πάσα πιθανότητα, γι’ αυτούς είμαι υπερβολικά επικριτική και δεν τους εμπιστεύομαι, περιμένω στη γωνία πότε θα τα θαλασσώσουν, πάντα έχω κάποια δουλειά να τους αναθέσω, τους λέω διαρκώς ότι θα μπορούσαν και καλύτερα και ότι θα πρέπει να προσπαθούν περισσότερο (κάτι που τις περισσότερες φορές για τα παιδιά σημαίνει ότι δεν είναι αρκετά καλά).

"Χρησιμοποιούμε τα παιδιά μας για ασφάλεια. Στη συνέχεια, τα παιδιά μας χρησιμοποιούν εμάς για ασφάλεια  και η ζωή γίνεται άνω-κάτω. Δώστε στα παιδιά τη δική τους ασφάλεια: την Αλήθεια και το Άπειρο. Δεν έχει σημασία αν έχετε πει ψέματα στον εαυτό σας, ή αν έχετε πει ψέματα στην ίδια σας τη ζωή, ή αν οι γονείς σας, είπαν ψέματα σε σας. Απλώς, για το όνομα του Θεού, πείτε την αλήθεια για χάρη των παιδιών σας, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν ότι υπάρχει αλήθεια. Αυτό σημαίνει  Σατ Ναμ. Δώστε τους την πραγματική τους ταυτότητα και θα αποκτήσετε αγγέλους επί Γης".   Yogi Bhajan, 5-6/8/1975

Το να είσαι γονιός είναι η πιο σκληρή και απαιτητική δουλειά στον πλανήτη. Γιατί δεν μας δίνουν «εγχειρίδια» στη γέννα; Μέρα με τη μέρα προσπαθούμε, ελπίζοντας ότι είμαστε αρκετά καλοί γονείς ή ότι τουλάχιστον έχουμε αποταμιεύσει αρκετά χρήματα για τις ψυχοθεραπείες των παιδιών μας! Χα! Είναι όμως και η μεγαλύτερη ευκαιρία που μας έχει δοθεί στη ζωή, που ανοίγει την καρδιά μας και μας ανταμείβει πλουσιοπάροχα.

"Το να πάρει κάποιος την απόφαση να κάνει παιδί – είναι  κάτι μνημειώδες. Αποφασίζεις να έχεις για πάντα την καρδιά σου να περπατά έξω από το σώμα σου".  -  Ελίζαμπεθ Στόουν

Αγαπώ τη δήλωση αυτή. Συχνά πηγαίνω να αναζητήσω την καρδιά μου και συνήθως τη βλέπω κουρνιασμένη δίπλα στα παιδιά μου, να έχει βολευτεί ακριβώς στη θέση που πρέπει να είναι. Τις μέρες αυτές, ξέρω ότι νιώθουν την αγάπη μου και όταν προσπαθώ να τους διδάξω πειθαρχία, αλλά και όταν τους επιβραβεύω. Τις μέρες αυτές, προσπαθώ να τα τιμώ γι’ αυτό που είναι, κι όχι γι’ αυτό που εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι. Είναι υπέροχα εδώ, στον Δεύτερο Κόσμο. Είναι γεμάτος από αγνή αγάπη! (Και μερικές φορές, κατά ένα μαγικό τρόπο, βρίσκω το πλυντήριο πιάτων άδειο).

Προσπαθώ να μεταφέρω τη διδασκαλία της Κουνταλίνι Γιόγκα στα παιδιά μου όσο περισσότερο μπορώ. Μοιράζομαι μαζί τους μάντρα, πραναγιάμα, αξίες, στάσεις της γάτας και της αγελάδας^ τα ενθαρρύνω να είναι συνειδητά, να πηγαίνουν εντός τους και να αφουγκράζονται, πάντοτε να ΕΙΝΑΙ η αλήθεια, και πάντοτε, πάνω από όλα, να είναι ελεύθερα. Σύντομα θα είναι αρκετά μεγάλα, ώστε να παρακολουθούν τα τμήματα των ενηλίκων που διδάσκω στο στούντιο. Ελπίζω να θέλουν.

Θεωρώ ότι όσο κρατάμε τις καρδιές μας ανοιχτές, όσο παραμένουμε άνθρωποι, αφυπνισμένοι και συνειδητοί με τα παιδιά μας άσχετα σε ποιον κόσμο βρισκόμαστε και αν δείχνουμε σταθερά ευγένεια, συμπόνια, σεβασμό, αγάπη και αλήθεια, τότε με φυσικό τρόπο θα εμφανιστούν τα μαθήματα που έχουμε να πάρουμε τόσο εμείς, όσο κι εκείνα.

"Τα παιδιά μας, μας δίνονται ως δώρο και ως ένδειξη πνευματικής εμπιστοσύνης. Οι γονείς έχουν μία απίστευτα σημαντική δουλειά. Είναι οι πρώτοι τους δάσκαλοι. Το αν ένα παιδί θα μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση και δύναμη ή αν θα είναι πνευματικά και συναισθηματικά ανάπηρο, εξαρτάται από αυτούς τους πρώτους δασκάλους". -  Yogi Bhajan: η Δύναμη του Προφορικού Λόγου

Μετάφραση: Βασιλική Χ.

http://www.3ho.org/3ho-lifestyle/child-raising/kids-love-and-karma