Γεννήθηκα ορθογράφος! Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για αστρολογικό ή κληρονομικό χάρισμα, όμως έτσι γεννήθηκα. Κάποιοι  γεννιούνται με γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά. Εγώ γεννήθηκα ορθογράφος. Από πολύ μικρή μπορούσα να ξεχωρίζω τη διαφορά ανάμεσα στο φύλο, το φύλλο και  τον φίλο, ανάμεσα στο κόμμα και το κώμα.

Στο δημοτικό ήμουν η  αγαπημένη των δασκάλων μου. ΄Εγραφα άψογες εκθέσεις-ποταμούς, το «άριστα» ήταν ο μόνος αποδεκτός βαθμός για μένα.  Μέχρι που έφτασε το φθινόπωρο της πρώτης γυμνασίου. Τα σχολεία άνοιξαν, εγώ  πρωτάκι ψαρωμένο, μάθημα έκθεση, θέμα «πώς πέρασα το καλοκαίρι μου». Εντάξει, το ’χω στο τσεπάκι μου.  Γράφω αεράτη, παραδίδω και αποχωρώ. Την επόμενη μέρα τα τετράδια επιστρέφουν, ανοίγω το δικό μου και.. πέφτω σε κατάθλιψη. Η αγαπημένη κυρία Φλώρου, φανατική των αρχαίων ελληνικών, μου έχει διορθώσει-μεταφράσει την έκθεσή μου, στην καθαρεύουσα.  ΄Ετσι, η πρώτη μου πρόταση «το καλοκαίρι τέλειωσε» έχει μετατραπεί σε «το θέρος ετελεύτησεν» και ούτω καθεξής. Για να μην τα πολυλογώ, το τετράδιο ήταν γεμάτο με κόκκινες διορθώσεις και το ηθικό μου μια τεράστια μουντζούρα.

Κάπου εκεί όμως, μόλις κατάφερα να ξεπεράσω τη  μεγάλη απογοήτευση,  άρχισε και η αγάπη μου για την ελληνική γλώσσα. Την αρχαία ελληνική γλώσσα, την καθαρεύουσα, τη νεοελληνική, ολόκληρη τη σωστή ελληνική γλώσσα. Το παραδέχομαι: έχω λατρεία για τα λεξικά. ΄Εχω σηκωθεί   νύχτα απ το κρεβάτι μου για  να πάω να βρω πώς γράφεται  η λέξη «ασκαρδαμυκτί».  Βρίσκω τα greeklish αντιαισθητικά. Θυμώνω όταν γνωστοί δημοσιογράφοι και παρουσιαστές ρωτούν το συνομιλητή τους λέγοντας «πέστε μας κύριε…τάδε» και άντε πάλι «πέστε μας» και «πέστε μας». Τι να σου πέσω χρυσέ μου άνθρωπε; Το πέστε μας είναι από το ρήμα πέφτω, όχι από το ρήμα λέω. Αυτά και άλλες ελληνικούρες βασανίζουν κάθε μέρα τη ζωή μου. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Πρώτα απ’ όλα για να ευχαριστήσω την Αλεξάνδρα που μου έδωσε τη δυνατότητα να συνδυάσω τις δυο μεγάλες μου αγάπες:  την κουνταλίνι γιόγκα και την ελληνική γλώσσα. Και δευτερευόντως, γιατί νοιώθω πως οφείλω και  ένα μεγάλο «ευχαριστώ»  στην καθηγήτρια των ελληνικών που γέμισε το τετράδιό μου με κόκκινες μελανιές. Μπορεί εκείνο το καλοκαίρι να «ετελεύτησεν», όμως το ταξίδι μου στην ελληνική γλώσσα συνεχίζεται και  εύχομαι  «…. να είναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις».

Sat Nam!