της Dev Suroop Kaur
Για πολλούς από εμάς, καθώς προχωράει ο Φεβρουάριος και πλησιάζουμε στην Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, οι σκέψεις μας περιστρέφονται γύρω από την έννοια της αγάπης. Σύμφωνα με την παράδοση και αυτό που έχει ευρέως επικρατήσει, εμείς στις ΗΠΑ, θεωρούμε την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ως ημέρα εορτασμού της ρομαντικής αγάπης, οπότε εκφράζουμε την αγάπη μας ο ένας για τον άλλο, προσφέροντας λουλούδια και γλυκά και ανταλλάσσοντας ευχετήριες κάρτες. Είναι μια γιορτή της αγάπης και της τρυφερότητας για τους άλλους στη ζωή μας.
Μερικές φορές όμως, η εμπειρία της ρομαντικής αγάπης και οι προθέσεις της, μπορούν να είναι αρκετά συγκεχυμένες και ανησυχητικές. Οι προσδοκίες μεταξύ των ανθρώπων να μην είναι συντονισμένες. Ίσως να παρουσιάζουμε τις προσφορές αγάπης μας, περισσότερο από υποχρέωση κι όχι για να εκφράσουμε αληθινά την αγάπη μας. Παρ’όλες τις καλές προθέσεις μας, κάποιες φορές ενδέχεται να υπερισχύσει η αναστάτωση.
Έτσι, στρέφουμε την προσοχή μας στην «ανιδιοτελή αγάπη», ως την ανώτερη κατάσταση της ατομικής συνείδησης. Όταν βρισκόμαστε σε αυτήν την κατάσταση, όταν νιώθουμε και βιώνουμε την ανιδιοτέλεια εντός μας, αλλά και σε σχέση με τους άλλους, πλημμυρίζουμε από αγάπη. Όλα αυτά ακούγονται υπέροχα και νομίζω ότι με ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως όλοι επιθυμούμε κάτι τέτοιο. Όμως, θα ήθελα να επαναφέρω το θέμα και να μιλήσω για την αγάπη σε σχέση με τον εαυτό και τη ψυχή – την ιδιοτελή αγάπη – όπως αυτή εκφράζεται και συνειδητοποιείται μέσα από την προσωπική διαλογιστική μας πειθαρχία.
Όλοι μας γνωρίζουμε ότι, μεγάλο μέρος της πρακτικής μας ως γιόγκι της Κουνταλίνι, αφορά το να καλλιεργούμε και να διατηρούμε μια σταθερή καθημερινή πνευματική πρακτική. Αυτό διδασκόμαστε, αυτό διδάσκουμε, γι’ αυτό μιλάμε και αυτό προσδοκούμε. Συνήθως, η καθημερινή πρακτική έχει τη μορφή κάποιου διαλογισμού ή κάποιας κρίγια με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και προκαθορισμένο αριθμό ημερών. Προφανώς, η άριστη πρακτική είναι δυόμιση ώρες sadhana (πρωινή πρακτική) την ώρα της αμβροσίας (amrit vela). Όλα τα μηνύματα στις διδασκαλίες του Γιόγκι Μπάτζαν, συγκλίνουν στο ότι η sadhana αποτελεί το βασικό δομικό στοιχείο γαλήνης, ευτυχίας και επιτυχίας.
Όλα τα χρόνια μου ως γιόγκι της Κουνταλίνι, βίωσα και συνεχίζω να βιώνω, διάφορες εμπειρίες με την sadhana και την πειθαρχία. Προσωπικά, υπήρξαν φορές που ήμουν απόλυτα αποφασισμένη να κάνω αβίαστα και με συνέπεια την πρωινή μου πρακτική. Απλά, δεν υπήρχε τρόπος να με εμποδίσεις. Υπήρξαν όμως και περίοδοι ξηρασίας, στις οποίες ήταν πρόκληση για μένα να διατηρήσω οτιδήποτε.
Σε αυτές τις δύσκολες φάσεις, παρόλο που συνεχίζω κάποια πράγματα, ξέρω ότι χρειάζομαι περισσότερα από την πρακτική μου. Όμως κάτι τέτοιο απλά δεν συμβαίνει. Σε μια τέτοια περίοδο ξηρασίας, πέρυσι, ρώτησα μία συνάδελφό μου, για ποιο λόγο η sadhanaμπορεί να αποτελέσει τόσο μεγάλη πρόκληση. Κι εκείνη μου είπε, «γιατί μαθαίνεις να προσφέρεις στον εαυτό σου». Γουάου! Σταμάτησα και σκέφτηκα. Θυμήθηκα ότι ο Γιόγκι Μπάτζαν αναφερόταν στη sadhana ως την πιο ιδιοτελή πράξη. «Ιδιοτελή» με την έννοια ότι είναι αφιερωμένη σε μας ή ότι φροντίζει αποκλειστικά τον εαυτό μας. Με άλλα λόγια, σχετίζεται πρωτίστως με το συμφέρον κάποιου, με αυτά που τον ωφελούν και με την ευημερία του, άσχετα από τους άλλους. Η sadhana λοιπόν είναι για τον εαυτό μας. Για κανέναν άλλο.
Αποφάσισα να απευθύνω το ερώτημα και σε γιόγκι της Κουνταλίνι στο Facebook. Είπα ότι γνωρίζω πως πολλοί άνθρωποι είναι εξαιρετικά συνεπείς στην πρακτική τους, ότι πολλοί άλλοι αγωνίζονται, αλλά και ότι δεν συζητάμε πολύ για όλο αυτό. Ζήτησα από τους ανθρώπους να μοιραστούν τις εμπειρίες τους στο ζήτημα της πνευματικής πειθαρχίας και της sadhana. Μοιράστηκαν μαζί μου τόσα υπέροχα πράγματα. Κι από το πείραμα αυτό, συνειδητοποίησα ότι η εμπειρία αυτή είναι κάτι πολύ προσωπικό.
Κάποιοι λένε, ότι ακόμα και η συνειδητή αναπνοή αρκεί. Πολλοί αναγνωρίζουν ότι νιώθουν καλύτερα όταν ασκούνται καθημερινά και το αποζητούν και δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Άλλοι λένε ότι μόλις αποφάσισαν ότι η sadhana είναι πρακτική αδιαπραγμάτευτη, δεν κοίταξαν ξανά πίσω. Κάνουν με συνέπεια τη πρακτική τους κάθε μέρα. Υπάρχουν κι άλλοι, που λένε ότι ίσως να μην την κάνουν κατά την ώρα της αμβροσίας, αλλά το τηρούν καθημερινά. Κάποιοι λένε ότι αγωνίζονται, κάποιοι όχι, άλλοι λένε ότι αποδέχονται ότι υπάρχει και το ακολουθούν.
Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η sadhana και η καθημερινή πνευματική πειθαρχία έχουν να κάνουν με την αγάπη προς τον εαυτό μας. Σχετίζονται απόλυτα με το να αγαπάς τον εαυτό σου και να προσφέρεις στον εαυτό σου – με το να αγαπάς τον εαυτό σου βαθιά και εγωιστικά. Αυτή η σύνδεση ανάμεσα στην καθημερινή πειθαρχία και την αγάπη προς τον εαυτό μας, είναι το θέμα πάνω στο οποίο διαλογίζομαι αυτήν την περίοδο. Μπορώ να δώσω στους άλλους. Το κάνω διαρκώς. Φροντίζω με κάθε τρόπο να βελτιωθώ σε όσα προσφέρω στον εαυτό μου κι ένας τρόπος είναι η sadhana.
Σας αφήνω με αυτή τη ρήση του Γιόγκι Μπάτζαν:
«Το δυσκολότερο πράγμα στην ανθρώπινη ζωή είναι η δοκιμασία της αυτοπειθαρχίας. Αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι μαθητής του εαυτού σου και η αυτοπειθαρχία σου δεν είναι δυνατότερη από σένα, τότε έχεις πολύ μικρές πιθανότητες να ευτυχίσεις. Στον κόσμο αυτό, όλος ο πόνος έρχεται σε εκείνους που δεν διαθέτουν πειθαρχία ανώτερη από τον εαυτό τους. Και δεν αναφέρομαι στην πειθαρχία κάποιου άλλου που επιβάλλεται πάνω σου. Δεν είναι αυτό πειθαρχία. Πειθαρχία είναι η επιβολή στον εαυτό σου και ο συνειδητός σου αυτοέλεγχος».
Γιόγκι Μπάτζαν, 5 Απριλίου 1994
Μετάφραση: Βασιλική Χ.
http://www.3ho.org/community/your-stories/spiritual-practice-time-selfish-love