Δεν διδάσκουμε απλά Γιόγκα,αλλά προσπαθούμε να φέρουμε τους ανθρώπους ξανά πίσω στα σώματά τους ανεξάρτητα από τη φυσική και σωματική τους κατάσταση. Μετασχηματίζουμε την κοινωνία μας σε μια βιώσιμη και ανθεκτική κοινωνία για όλους.
Προσάρμοσα την kriya αναλόγως αφού οι ασθενείς λόγω κινητικών προβλημάτων ήταν σε αναπηρικά καρότσια και καρέκλες. Οι συμμετέχοντες το αγάπησαν, οι νοσοκόμες και οι βοηθοί παρατήρησαν δε άμεση βελτίωση με τους μαθητές να κάνουν πρακτική μόνο μια φορά την εβδομάδα!
Να περίπου πως έγινε:
Πήγα στον τοπικό οίκο ευγηρίας σκεπτόμενη να διδάξω yoga εθελοντικά, έχοντας τη σκέψη πως εάν η γιαγιά μου ζούσε θα τη μάθαινα να ασκείται μέσα από την Kundalini Yoga. Γιατί λοιπόν να μην το προσφέρω και σε άλλους ηλικιωμένους; Ήμουν σίγουρη πως θα μπορούσα να προσαρμόσω τις ‘στάσεις’ για τους ηλικιωμένους οι οποίοι ήταν κάπως πιο άνετοι κινητικά. Έτσι πήγα και έκανα μια συζήτηση με τον υπεύθυνο για τις δραστηριότητες.
Το Ayre Manor στο Sooke είναι το «σπίτι» όλων των ηλικιωμένων της κοινότητας οι οποίοι αποφάσισαν πως προτιμούν να ζουν σε ένα συγκεντρωμένο περιβάλλον που τους προσφέρει στήριξη. Εκεί υπάρχουν μονοκατοικίες, διαμερίσματα και εγκαταστάσεις που φυλάσσονται για ασθενείς με άνοια. Το σχέδιο μου ήταν να διδάξω Kundalini Yoga σε ασθενείς που μπορούσαν να περπατήσουν, να τους ζητήσω ακόμα, να προσκαλέσουν φίλους και συγγενείς να συμμετάσχουν .
Μπήκα στο κεντρικό κτίριο και κατευθύνθηκα στο γραφείο πληροφοριών και εκεί μου υπέδειξαν την αρμόδια για τις δραστηριότητες. Την εντόπισα αμέσως και κλείσαμε ένα ραντεβού για την επόμενη Τρίτη και μετέπειτα για κάθε Τρίτη προκειμένου να διδάσκω μάθημα γιόγκα στο Ayre Manor.
Την επόμενη εβδομάδα παρουσιάστηκα λαμπερή στα λευκά μου , έτοιμη να διδάξω τη σειρά ασκήσεων ενεργοποίησης της σπονδυλικής στήλης και την Kirtan Kriya στους ηλικιωμένους. Εντόπισα την υπεύθυνη και με οδήγησε σε ένα δωμάτιο. Ήμουν φυσικά νωρίτερα εκεί και έτσι δεν είχε εμφανιστεί ακόμα κανείς. Αφού δημιούργησα ένα κύκλο με καρέκλες (πίστευα πως θα έβλεπα την κινητική κατάσταση των ηλικιωμένων πρώτα, πριν τους ζητήσω να καθίσουν στο πάτωμα) περίμενα να έρθουν.
Μετά από μερικά λεπτά ένας βοηθός εμφανίστηκε με μια γυναίκα σε καροτσάκι. Σκέφτηκα πόσο ωραίο είναι που θέλει να συμμετάσχει παρότι βρίσκεται σε καροτσάκι.
Ο ένας μετά τον άλλο οι μαθητές μου εμφανίστηκαν στο χώρο. Μαθητές με άνοια, να περιφέρονται σαν χαμένοι, με προβλήματα κατανόησης , με κινητικά προβλήματα, υπήρχαν και κάποιοι για τους οποίους δεν ήμουν καν σίγουρη αν ήξεραν ότι εγώ ήμουν εκεί για να τους διδάξω.
Καθώς κοίταξα αυτό το συνονθύλευμα, αναρωτήθηκα πως στο καλό θα μπορούσα να τα καταφέρω με μια τέτοια ομάδα. Ζήτησα λοιπόν από τους μαθητές να τρίψουν τις παλάμες μεταξύ τους και τους καθοδήγησα να πιάσουν τον τόνο, προκειμένου να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το μάντρα.
Με κάποιο τρόπο όλα λειτούργησαν, και η Χρυσή Αλυσίδα παρείχε όλα όσα χρειαζόμουν για να γίνει αυτό που έπρεπε. Στο τέλος του μαθήματος οι μαθητές χαμογελούσαν και εγώ ήμουν ανακουφισμένη.
Την επόμενη εβδομάδα καθώς άρχισαν να μαζεύονται , ένας ζωηρός μαθητής με άνοια μου είπε: « Είσαι αυτή η γυναίκα με την όμορφη φωνή!» και εγώ σκέφτηκα « Πόσο καταπληκτικό είναι που με θυμάσαι!»
Μετάφραση: Σοφία Navjiwan
http://www.3ho.org/community/your-stories/teaching-kundalini-yoga-alzheimer-s-patients
Δεν διδάσκουμε απλά Γιόγκα,αλλά προσπαθούμε να φέρουμε τους ανθρώπους ξανά πίσω στα σώματά τους ανεξάρτητα από τη φυσική και σωματική τους κατάσταση. Μετασχηματίζουμε την κοινωνία μας σε μια βιώσιμη και ανθεκτική κοινωνία για όλους.