Το να ακούς πραγματικά είναι μια τέχνη
που πολύ λίγοι από μας είναι ικανοί γι’ αυτήν.
Δεν ακούμε ποτέ πραγματικά. 

Η κάθε λέξη έχει έναν ήχο και όταν δεν ακούμε τον ήχο ερμηνεύουμε τη λέξη, προσπαθώντας να την μεταφράσουμε στη γλώσσα μας ή σύμφωνα με την παράδοσή μας. 

Ποτέ δεν ακούμε βαθιά.

Όταν λέτε μια πολύ συναρπαστική ιστορία σε ένα μικρό παιδί, ακούει με μια τρομερή περιέργεια και ενέργεια. Θέλει να μάθει τι θα γίνει και περιμένει με εξαιρετικό ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Αλλά εμείς οι μεγάλοι έχουμε χάσει όλη αυτήν την περιέργεια, την ενέργεια για να μάθουμε, αυτή την ενέργεια που χρειάζεται για να δεις τα πράγματα πολύ καθαρά, όπως είναι, χωρίς καμιά διαστρέβλωση.

Δεν ακούμε ποτέ αληθινά ο ένας τον άλλον.

Δεν ακούτε ποτέ πραγματικά τη γυναίκα σας ή τον άντρα σας, έτσι δεν είναι; Την παραξέρετε ή εκείνη παραξέρει εσάς. Δεν υπάρχει αίσθηση βαθιάς κατανόησης, φιλίας, ομόνοιας, που θα σας έκανε να ακούτε ο ένας τον άλλον, είτε σας αρέσει ό,τι λέγεται είτε όχι. Αλλά όταν όντως ακούς αληθινά και βαθιά, αυτή η ίδια η πράξη τού ν’ ακούς είναι ένα μεγάλο θαύμα. Το να ακούς έτσι, όπως και το να βλέπεις, το να παρατηρείς, είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Δεν παρατηρούμε ποτέ πραγματικά. Παρατηρούμε μόνο ό,τι είναι βολικό, φιλικό· παρατηρούμε μόνο όταν υπάρχει ανταμοιβή ή τιμωρία. 

Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει ότι όλη μας η ανατροφή, όλη μας η εκπαίδευση και η καθημερινή μας ζωή, βασίζονται πάνω σε μια αρχή: ανταμοιβή και τιμωρία. Διαλογιζόμαστε προκειμένου να ανταμειφθούμε, «προοδεύουμε» προκειμένου να ανταμειφθούμε, προσευχόμαστε προκειμένου να ανταμειφθούμε ή για να μην τιμωρηθούμε… Όταν ζητάμε ανταμοιβή, υλική ή ψυχολογική, σ’ αυτή την αναζήτηση ανταμοιβής υπάρχει και ο φόβος της τιμωρίας — που είναι το να μην υπάρξει ανταμοιβή.

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, ν’ ακούμε ο ένας τον άλλον per se, δηλαδή, για χάρη τού ν’ ακούμε και μόνο και όχι άλλο λόγο;

Θα μπορούσαμε να ακούμε όπως θ’ ακούγαμε μια υπέροχη μουσική ή το κελάηδημα ενός πουλιού, με την καρδιά μας, με τον νου μας, με όλη την ενέργεια που διαθέτουμε;
Τότε, μπορούμε να πάμε πολύ μακριά.

Κρισναμούρτι: «Δράση σημαίνει ΤΩΡΑ»,
Μετάφραση Ν.Πιλάβιος,
Εκδόσεις Καστανιώτη