«Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο, και επομένως πιο πολύτιμο, από το να μπορείς να αποφασίσεις» (Ναπολέων Βοναπάρτης)
Χαμογέλα μωρέ πια.
Όχι άλλη γκρίνια.
Πέρασε ο χειμώνας, έφτασε Ιούνης, κι ας δουλεύεις τι έγινε; Κάπου θα έχει πλάκα και αυτό.
Χαμογέλα μωρέ πια.
Κοίτα, είναι βράδυ και δε χρειάζεσαι ζακέτα, πίνεις μπύρα με τους φίλους σου σε εκείνη τη μικρή αυλή και μιλάτε για τις διακοπές που ίσως δεν θα πάτε.
Χαμογέλα μωρέ πια, μίζερε άνθρωπε.
Έχεις την υγειά σου και εσύ τρώγεσαι ακόμη για εκείνη την κακιά που σε αδίκησε στη δουλειά; Δεν πειράζει, διεκδίκησες το δίκιο σου κι έχασες. Εσύ όμως σήμερα το πρωί πάλι πήρες εκείνο το μήνυμα για καλημέρα που σε γέμισε χαμόγελα ενώ εκείνη δε λαμβάνει τίποτα ποτέ.
Χαμογέλα μωρέ πια.
Αγαπάς, δεν αγαπιέσαι, αγαπιέσαι, δεν αγαπάς, πάντως η αγάπη υπάρχει σαν συναίσθημα κάπου στον κόσμο σου, δεν είναι λόγος γιορτής αυτός;
Χαμογέλα μωρέ πια.
Μόλις έδωσες το τελευταίο σου δίευρω σε εκείνο τον άστεγο και τώρα δεν έχεις να αγοράσεις ούτε εισιτήριο, όμως ποιανού η καρδιά είναι ελαφρότερη, η δική σου ή του ελεγκτή; Χαμογέλα μωρέ πια. Κρίση έχουμε στην τσέπη μας, όχι στα συναισθήματά μας. Διάβαζε και κανέναν τοίχο που και που, γράφουν όμορφα πράγματα.
Χαμογέλα και πάλεψε, μόνο με το χαμόγελο θα γίνει μια διαφορετική επανάσταση.
Χαμογέλα μωρέ πια κι εκείνο τον τσακωμό ας τον αφήσουμε πίσω μας.
Έφταιγα, έφταιγες, τι πειράζει; Γι’αυτό είμαστε άνθρωποι, για να παρεξηγούμαστε και τα ξαναβρίσκουμε, αφού περνάμε όμορφα μαζί.
Χαμογέλα μωρέ πια και άσε τους άλλους να τρώγονται με τα ρούχα τους, να σχολιάζουν και να κρίνουν. Και λοιπόν; Άλλαξε ο χαρακτήρας σου από δύο βρισιές που σου έριξαν ή από δύο μοχθηρά σχόλια; Όχι, αν τα κάνεις κι εσύ θα αλλάξει.
Χαμογέλα μωρέ πια.
Η ζωή είναι μικρή, το λέμε και το ξαναλέμε όμως κανείς δεν το κατανοεί εκατό τοις εκατό.
Χαμογέλα, μην έχεις άλλα απωθημένα, αδίκησε, αδικήσου, συγχώρεσε, αγάπα.
Χαμογέλα μωρέ πια. Είναι Ιούνιος κι εσύ είσαι ζωντανός και μπορείς να αντικρίσεις την χαρά της φύσης για άλλο ένα καλοκαίρι. Κάποτε εκείνος ο φίλος με το σωληνάκι μου ψιθύρισε, “δεν ξέρεις πόσο τυχεροί είστε που αναπνέετε τόσο εύκολα”. Το’ χες σκεφτεί ποτέ αυτό;
Χαμογέλα λοιπόν γιατί αναπνέεις, γιατί έχεις φίλους, γιατί υπάρχει θάλασσα στον κόσμο.
Χαμογέλα, για να έχεις την τύχη όταν φτάσεις στα ογδόντα να πίνεις το κρασάκι σου σε μια ταβέρνα με την παρέα σου και να μιλάτε για τις πλάκες και τα γέλια σας, όχι για τις δυσκολίες και τις χαμένες ευκαιρίες.
Χαμογέλα και σου υπόσχομαι θα είσαι ο λόγος που θα χαμογελάσει και κάποιος άλλος. Υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από αυτό;
Γράφει η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου
«Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο, και επομένως πιο πολύτιμο, από το να μπορείς να αποφασίσεις» (Ναπολέων Βοναπάρτης)
Επιμέλεια κειμένου: Συντακτική ομάδα ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ