Η ζωή είναι ωραία. Ο καθένας την παλεύει βέβαια όπως μπορεί.

 

Αυτές τις μέρες , για άλλη μια φορά, κατανοώ λυτρωτικά αυτή την αλήθεια: ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί οι άνθρωποι. Πώς να συνταιριάξουμε άλλωστε τόσοι χαρακτήρες και να συμφωνήσουμε! Δύσκολο, έως απίθανο.

 

Όποιος όμως καλλιεργείται πνευματικά, ακόμα και όταν διαφωνεί ή διαφοροποιείται, νομίζω βγάζει σταθερά από την καρδιά του αγάπη, φως, καλοσύνη, ευγένεια και ένα ήθος αξιοπρέπειας.

Όλα τα άλλα, δείχνουν κάτι άλλο, κάτι θολό, που σαν μουτζούρα και λεκές στιγματίζουν την ψυχή αυτού που μιλά με τέτοιο τρόπο.

 

Προσωπικά χαίρομαι να βλέπω και εμπνέομαι από ανθρώπους που προοδεύουν, που εξελίσσονται και – ως απόδειξη- βγάζουν καρπούς αγάπης.

 

Τι εννοώ: Αν στύψεις την ελιά, θα βγάλει λάδι.

Αν στύψεις ένα φίδι, θα βγάλει δηλητήριο.

 

Κάποιος σοφός άνθρωπος, πριν χρόνια μού έδωσε αυτή τη συμβουλή:

Ζήσε αυτό που θες!
Αυτό για το οποίο πλάστηκες να ζήσεις!

Μη ζεις μια ζωή μίζερη, που δεν την αντέχεις, που τρελαίνεσαι, που δεν την μπορείς, και τελικά αρρωσταίνεις. Άπειρα ψυχολογικά, με ανθρώπους που πνίγονται εγκλωβισμένοι στο όποιο ψέμα τους. Και κυρίως, στο γενικευμένο ψέμα του βίου τους.

Γάμος ψεύτικος. Εργασία σκέτος συμβιβασμός. Σχέσεις ντυμένες υποκρισία. Επικοινωνία με μόνο καύσιμο τη διπλωματία. Χαμόγελα που κρύβουν φθόνο. Χειροκρότημα που πάει να σκεπάσει την υποβόσκουσα ζήλεια. Όλα αυτά συνιστούν μια αμυδρή περιγραφή της ψεύτικης ζωής μας.

 

Μακάρι όλοι να βρίσκουμε μια λύση που θα ακυρώνει το όποιο ψέμα μας, ώστε να ζούμε έτσι, που, όταν ξυπνάμε το πρωί, να νιώθουμε μέσα μας χαρά, αλήθεια, εντιμότητα, συνέπεια, ευθύτητα!

Να έχεις έναν εκρηκτικό λόγο να ζεις!!! Όχι όμως θεωρητικά όλα αυτά. Μα στην πράξη!

 

Ζωή θα πει κίνηση, εξέλιξη, πορεία, προχώρημα, αλλαγή! Αυτά είναι τα ζωογόνα χαρακτηριστικά της!

Το έλος έχει στασιμότητα, μυρίζει, μαζεύει κουνούπια και μικρόβια.

 

Μα δεν θέλει υπομονή η ζωή;

Δηλαδή, πρέπει να είμαστε βιαστικοί και να αλλάζουμε με την πρώτη δυσκολία όπου τα βρίσκουμε σκούρα; Εννοείται πως όχι!

 

Αν ζεις στο πεδίο και στο χώρο που σου ταιριάζει, τότε μείνε εκεί και κάνε υπομονή! Στην περίπτωση αυτή, η λύση είναι να βαθύνεις, να δουλέψεις μέσα σου, και να μείνεις σταθερά εκεί που είσαι!! Σαν το λουλούδι που απλώνει ρίζες, μένοντας «ακίνητο» στη γη της καρποφορίας του!

Αυτό ακριβώς όμως είναι το κριτήριο: να… ανθίζει!!!

Αλλιώς – αν αντί να ανθίζει, σαπίζει και μαραζώνει- κάτι δεν πάει καλά.

 

Γι’ αυτό και εσύ, πρόσεξε μήπως κάνεις μεν υπομονή, μα η υπομονή σου τελικά δεν βγάζει στη χαρά που ζητάς!

Ψάξε μέσα σου να δεις, μήπως μερικές φορές ονομάζεις «υπομονή» την αναποφασιστικότητά σου, την αναβλητικότητα και φοβία σου! Δεν είναι όμως αυθεντική αυτή η υπομονή που κάνεις. Μοιάζει περισσότερο με συμβιβασμό και ένοχη υπεκφυγή – ντυμένη με την όμορφη λέξη «υπομονή»- που, αργά ή γρήγορα, θα σου επιστρέψει ως αρρώστια, ψυχής και σώματος. Ήδη πολλοί άνθρωποι το λένε και το παραδέχονται. «Ζω κάτι που δεν θέλω, σέρνομαι, πάω στη δουλειά με το ζόρι, έχω τρελαθεί, μέσα μου κλαίω όλη μέρα, βαριέμαι, δεν είναι αυτό η αλήθεια μου, κλπ»

 

Γιατί τότε δεν αλλάζεις κάτι στη ζωή σου;

 

«Θα δούμε», «δεν είναι εύκολες οι αλλαγές», «τι θα πουν οι άλλοι;», «κάτσε λίγο ακόμα», «ας βγει κι αυτή η χρονιά και βλέπουμε». Και περνάνε τα χρόνια, και τίποτε δεν αλλάζει. Και έρχονται τα χάπια, η κατάθλιψη, η μοναξιά, η τρέλα.

 

Σαφώς και δεν έχουμε δικαίωμα να κατηγορούμε κανέναν που μένει στάσιμος στην όποια μίζερη ζωή του! Άλλωστε είναι τόσο δύσκολα όλα αυτά, τόσο δύσκολες οι αποφάσεις για αλλαγή, οι τίμιες και αληθινές. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βγει εύκολα απ’ τη ζώνη της ασφάλειας και σιγουριάς του. Προτιμά το γνωστό που του φέρνει ασφάλεια και ηρεμία, παρά το «τρομακτικό» άγνωστο που φέρνει τα πάνω κάτω. Νιώθει πιο καλά μέσα στο όποιο «κουτάκι» του, παρά να πετάξει στο «χάος» του Ουρανού, μέσα στα σύννεφα. Το πρώτο είναι βολικό. Το άλλο, περιπετειώδες και πρωτόγνωρο, και γεμίζει άγχος, ανασφάλεια και φόβο, παρόλο που οδηγεί σε μια ελευθερία ζωογόνα.

 

Γι’ αυτό και σέβομαι απόλυτα και κατανοώ όσους μένουν στάσιμοι και διστακτικοί. Θέλει θάρρος, δύναμη, έμπνευση, κόπο και βοήθεια – θεία και ανθρώπινη υπστήριξη- όλο αυτό. Μπορεί να σου φέρει πολύ πόνο, να σε κάνει να χτυπηθείς, να πέσεις στα πατώματα, να κλάψεις, να ουρλιάξεις, να φτάσεις στα όρια της τρέλας για ένα διάστημα.

Στο τέλος όμως – αν έχεις μέσα σου ειλικρίνεια και αλήθεια- βλέπεις Φως! Φως!!!

 

Αν κάνεις κάτι ανατρεπτικό, θα δεις και ανατρεπτικά αποτελέσματα, αναπάντεχες εκπλήξεις, και καινούργια δώρα.

Αν πατήσεις γκάζι, θα προχωρήσει η ζωή.

Αν όμως μονίμως πατάς το φρένο, μην περιμένεις αλλαγές. Η στασιμότητα θα είναι το μόνιμο καθεστώς της ψυχής σου. Τα ίδια και τα ίδια.

Εκατομμύρια άνθρωποι άλλωστε θα πεθάνουν «ακίνητοι» και στάσιμοι στην «πετρωμένη» τους ζωή. Το έχω αποδεχτεί εδώ και χρόνια, ότι η πλειοψηφία ζει έτσι τη ζωή της.

 

Να διευκρινίσω ότι μιλώντας εδώ για αλλαγές και εξελίξεις, μπορεί μεν να παίρνω αφορμή από τη δική μου προσωπική ανατροπή, μα σκοπός μου δεν είναι να σταθώ σε αυτή! Αυτή αφορά τη δική μου ζωή.

Εσύ έχεις τη δική σου, ξεχωριστή και μοναδική πορεία. Δεν φοράμε τα ίδια παπούτσια, δεν θα βαδίσουμε τον ίδιο δρόμο όλοι.

 

Η άλλη μού λέει δεν μπορεί να αλλάξει τη θέση που βάζει τα ποτήρια στο ντουλάπι και να τα βάλει λίγο πιο εκεί! Αν δεν μπορεί αυτό το απλό, πώς να αλλάξει τις φιλίες της, πώς να τολμήσει να μιλήσει για το δίκιο της στο αφεντικό της, στον καταπιεστικό πατέρα ή σύζυγό της, πώς να ζητήσει το δικαίωμά της στη ζωή, πώς να τολμήσει να ανασάνει όταν έχει μάθει μια ζωή να φοράει τη μάσκα του συμβιβασμού και να πορεύεται δήθεν «ταπεινά»;!

Ονομάζουμε μερικές φορές «ταπείνωση», την ταφόπλακα που βάζουμε στην καρδιά μας.

Απόδειξη: ποτέ η καρδιά αυτή δεν βγάζει λουλούδια!!!

 

Ανδρέας Κονάνος