«Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο, και επομένως πιο πολύτιμο, από το να μπορείς να αποφασίσεις» (Ναπολέων Βοναπάρτης)
Μήπως τελικά τα πράγματα (μας) μιλάνε;
Μήπως όλα τελικά μιλάνε;
Μήπως και εμείς μιλάμε, ακόμα κι όταν δεν μιλάμε;
Μήπως πάντα μιλάμε;
Νομίζω ναι. Πάντα μιλάμε και πάντα μιλάνε.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν ακούμε
Ακόμα χειρότερα, δεν είμαστε εδώ.
Για την ακρίβεια, είμαστε αλλά δεν είμαστε.
Ο άνθρωπός σου σου μιλάει. Ακόμα κι όταν δεν σου μιλάει. Το βλέμμα του πάντα κάτι σου λέει.
Ο καιρός σου μιλάει.
Ακόμα και το κινητό σου σου μιλάει. Τις πιο πολλές φορές σου λέει: "Άσε με στην ησυχία μου" (για να βρεις κι εσύ τη δική σου).
Κι ο εαυτός σου σου μιλάει. Αυτός κι αν σου μιλάει. Κι έχει πάντα δίκιο ο μπαγάσας. Βερεσέ τ'ακούς τις πιο πολλές φορές γιατί δυστυχώς παίζει η βαβούρα από πίσω. Τηλεόραση, διαφημίσεις, ράδιο, social, γκρίνια, ειδήσεις. Όλο και κάτι παίζει.
Και δεν ακούμε το σημαντικότερο: το μέσα μας.
Πότε άλλαξε η ζωή μου;
Όταν άρχισα να ξυπνάω αξημέρωτα.
Για να με ακούω, την ώρα που όλα κοιμούνται. Ακόμη κι η δική μου φλυαρία. Αυτή του νου. Κι όταν εβγαλα την TV από το σπίτι μου. Κι όταν έκοψα την κακή συνήθεια ν'ανάβω το ραδιόφωνο μαζί με τη μηχανή του αμαξιού.
Κι όταν αποφάσισα να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου.
Οι δύο μας.
Χωρίς τρίτους.
Από την ώρα που αποφάσισα να ΑΚΟΥΩ.
Ποιόν;
Το μέσα μου
Αυτό που μιλάει
Αυτό του πάντα μου μιλάει.
Στέφανος Ξενάκης
Απόσπασμα από το βιβλίο: Το Δώρο 2
εκδόσεις KEY BOOKS
«Τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο, και επομένως πιο πολύτιμο, από το να μπορείς να αποφασίσεις» (Ναπολέων Βοναπάρτης)
Επιμέλεια κειμένου: Συντακτική ομάδα ΑΝΟΙΚΤΟΥ ΛΑΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ